ای‌که پیش از خلقت خود امتحان پس‌داده‌ای            از ازل -آری- برای سـوخـتن آماده‌ای

“بَضعَةٌ مِنّی” شدی یعنی خودِ پیغمبری            شأن تو این نیست که تنها پیمبرزاده‌ای

“بَضعَةٌ مِنّی” شدی یعنی تو هم روز اَلَست            اولین فـردی که فریاد “بَلَی” سر داده‌ای

فوق عصمت، فوق باور، فوق درک انبیا            فوق هر تعریفی و توصیف، فوق‌العاده‌ای

ای‌که عرش از چادرت حاجت تمنا می‌کند            از چه سرکردی جهان را با حصیر ساده‌ای؟

درد پهلو، زخم بازو داری اما همچنان            با قـنوت گـریه‌هـایت بر سر سجـاده‌ای

مـادر سـادات! تـنـهـا مـادر سـادات نـه            مـادر دلـسـوز هـر مـرد و زن آزاده‌ای

بغض تلخی در گلوی ماست تا روز ابد            از همان روزی که تو در بسترت افتاده‌ای

لیلة الـقـدر انتـظـار دیـدنت را می‌کـشد            مطلع‌الفجـر تمـاشـایی! کجای جـاده‌ای؟